نام آوران روستای جولرستان

قنبری جولرستانی، مهدی

قنبری جولرستانی، مهدی

ملیت :  ایرانی   -   قرن : 14 منبع : نشانه‏ها آیین اعطاى نشان ملى ایثار اصفهان

حاج مهدى قنبرى جولرستانى، پدر معظم شهیدان؛ »محمود«، »محمد« و »اسدالله«( هفتاد و نه سال قبل در روستاى جولرستان (از توابع شهرستان فلاورجان، استان اصفهان) به دنیا آمد. پدرش »محمد جعفر« مرد باسوادى بود که سمت منشى‏گرى کدخدا را داشت. او در مکتب، »حساب سیاق« خوانده بود و به امور مالى و مسائل روستاییان رسیدگى مى‏کرد. زمین زراعى داشت و در آن گندم، جو، صیفى‏جات مى‏کاشت. چند گاو براى شخم زدن داشت و چند گاو شیرى براى تهیه محصولات لبنى. محمد جعفر سه دختر و دو پسر داشت و »مهدى« فرزند دوم او بود که نزد پدرش درس مى‏خواند و خودش نیز هرگاه فراغتى مى‏یافت، کنار فرزندانش مى‏نشست ریاضى و خواندن و نوشتن را مى‏آموخت. برایشان کتاب مى‏خواند و آنها را با مطالعه مأنوس مى‏ساخت. »مهدى« بعدها رو زمین‏هاى کشاورزى ارباب کار مى‏کرد. نیمى از محصول را به ارباب مى‏داد و بقیه را به عنوان دستمزد برمى‏داشت. - سال آفت خوردن به محصول را هیچ وقت از یاد نمى‏برم. حشره زده بود و هر چه را که ماهها کاشته بودیم، از بین برده بود. چیزى برایمان نماند. یک سال زحمت همه کشاورزان بر باد رفت. تازه باید جوابگوى صاحب زمین هم مى‏شدیم. مهدى سربازى‏اش را به صد تومان خرید و معاف شد. او بیست و دو ساله بود که پدر، برادرزاده‏اش را براى ازدواج به او پیشنهاد داد: - مى‏خواهم بروم خواستگارى جواهر. دختر خوبى است و تو خانواده‏ى خودمان تربیت شده. اصل و نصبش را هم مى‏شناسیم. »مهدى« سکوت کرده و زبان به کام گرفته بود. چه باید مى‏گفت؟ چه مى‏توانست بگوید؟ اساسا رسم بر این نبود که او یا عروسش نظرى بدهند. پدر و مادر انتخاب مى‏کردند و فرزندان به سرنوشت مختوم خود تن مى‏دادند. - جواهر پنج سال از من کوچکتر بود. پدرم مراسم مختصرى گرفت و عروس را آوردیم به یکى از اتاق‏هاى خانه پدرى. »جواهر« خیلى زحمتکش و زرنگ بود. قالى مى‏بافت. خانه‏دارى و شوهردارى مى‏کرد. دو سال بعد از ازدواج، اولین بچه‏مان به دنیا آمد. اسمش را گذاشتیم »معصومه«. »مهدى« سال باران‏هاى سیل‏آسا را به یاد مى‏آورد. سال 33 که بارندگى تمامى نداشت. روز باران و شب باران. محصولات کشاورزى را آب برده و هر آنچه کشاورزان کاشته بودند را ضایع کرده بود. - بعد از معصومه پسرمان به دنیا آمد که احمد صدایش مى‏کردیم. وقتى مأمور ثبت‏احوال مى‏آید جلوى در و اسم نو رسیده را مى‏پرسد، جواهر مى‏گوید: محمود مأمور هم اسم »محمود« را نوشته بود. وقتى شناسنامه او را دیدم، گفتم: احمد نام پیامبر است و او را همان احمد صدا مى‏زنیم که بر محمود، برترى دارد. پس از محمود، صغرى، محمد، محمدعلى، اسدالله، فتح‏الله و زهرا نیز متولد شدند. محمود تا کلاس دوم دبیرستان درس خواند. سعى مى‏کرد با کمترین هزینه به مدرسه برود. با شروع غائله کردستان به غرب رفت و پس از آن براى کمک به امرار معاش خانواده، به تهران رفت. در تراشکارى کار پیدا کرده بود. همه حقوقش را براى مادر مى‏آورد و جواهر هر بار به پولى که تو مشت او مى‏گذاشت، نگاه مى‏کرد. - پس خودت چى؟ خرج ندارى؟ - نه مادر. خودم فداى شما... دلم مى‏خواهد شما و آقاجانم ناراحتى نداشته باشید. کلاس عربى مى‏رفت. حرف زدن را به زبان عربى یاد گرفته بود. مى‏گفت: زبان یاد گرفتن، از همه چیز بهتر است. مى‏خواست کلاس انگلیسى هم برود. - خیلى کتاب مى‏خواند و به مطالعه آثار مذهبى علاقه خاصى داشت. عصبانى نمى‏شد. با کسى درگیر نمى‏شد. خوب لباس مى‏پوشید و تمیز و نظیف بود. »محمد« هم بنایى مى‏رفت. بعد از سربازى، به عضویت سپاه درآمد و پاسدار رسمى شد. در پادگان غدیر آموزش دید و به مناطق جنگى غرب اعزام شد. شده بود تخریب‏چى. مین خنثى مى‏کرد و قبل از هر عملیات، با نیروهاى اطلاعات عملیات براى شناسایى مى‏رفتند جلو خط. پسر عمویش »محمد« شهید شده بود و او نمى‏دانست. نیامده بود. پسر عمو را به خاک سپردند و روز بعد خبر شهادت محمد را آوردند. او در عملیات فتح‏المبین پانزدهمین روز سال 61 در عین‏خوش شهید شد. اسدالله که از زمان غائله کردستان به منطقه غرب رفته و پس از آن دوباره برگشته بود و کلاس سوم متوسطه را مى‏گذراند، پس از شهادت محمد، گفت که قصد عزیمت دارد. »مهدى« نگاه نگران جواهر و صبورى او را مى‏دید. گفت: نرو، هنوز خیلى زود است. صبر کن سرباز که شدى، حالا چه خبر است؟ »اسدالله« زیپ ساکش را بست. وسایلش را جمع کرده بود. گفت: »الان مى‏رم. سربازى هم مى‏رم.« مى‏خواست با على و مرتضى که همکلاسش بودند، برود. - قول داده‏ام. با هم مى‏رویم. او رفت در حالى که پسر عموهایش هم جبهه بودند. بیست و نهم تیر 61 در عملیات رمضان - منطقه شلمچه - با على و مرتضى به شهادت رسید. پیکر او را همان روز به اصفهان انتقال دادند، اما پیکر مرتضى و على مفقود شده بود. چهارده سال بعد، در عملیات تفحص شهدا، پاره‏هاى استخوان آن دو را یافتند و به خانواده تحویل دادند. محمود، خبر شهادت برادر کوچکتر را که شنید، از صاحب کارگاه مرخصى خواست. مرد که مى‏دانست اگر کارگر زحمتکش و پر کارش برود، بخش قابل توجهى از کار، خواهد ماند، گفت: نه. نمى‏شود. محمود که علت رفتنش به اصفهان را نگفته بود، بغض مانده در گلویش را رها کرد. - برادرم شهید شده بى‏انصاف... خواست بگوید که زبان به کام گرفت. ساعتى بعد لباس کارش را درآورد و لباس‏هاى خود را پوشید: »نه وقت ماندن است و نه جاى ماندن.« راهى زادگاهش شد و تمام راه را زیر لب نوحه خواند و براى برادر کوچکترش که هشت سال کوچکتر از او بود، مرثیه سرود. وقتى رسید، نور امید در دل پدر و مادر روشن شد. از مهمانان و عزاداران برادر، پذیرایى کرد و تا چهلم »اسدالله« آرام دل خانواده شد. با این حال جاى خالى محمد و اسدالله رنجى مضاعف بود که بر او تحمیل مى‏شد. به یکباره عازم جبهه جنوب شد. پدر که او را پشتوانه خود و همسرش مى‏دید، ایستاد مقابل او که رعنا بود و خوش قد و قامت. - نرو آقاجان. چشم من و مادرت به راه مى‏ماند. بمان. گفت که زود برمى‏گردد و راهى شد. او نیز شانزدهم آبان 61 در عملیات محرم )موسیان( به شهادت رسید. سه برادر در یک سال پر کشیده بودند. و جواهر به یاد مى‏آورد آن شبى را که سال گذشته مردى روحانى به خواب او آمده و سه شاخه گل به او داده بود. - این‏ها پسرهات هستند. جواهر نتوانسته بود این خواب را تعبیر کند، اما پیش‏نماز مسجد گفته بود: سه پسرت در راه خدا شهید مى‏شوند. »حاج مهدى« در این باره مى‏گوید: وقتى محمود شهید شد، خیلى گریه کردم. بعد از جنگ از مناطق جنگى بازدید کردم و با یاد بچه‏هایم مشکل اعصاب پیدا کردم. همسرم بیمارى قلبى گرفته بود. هجدهم اردیبهشت سال گذشته سکته مغزى کرد و در بیمارستان فوت شد. من براى پسرهایم شعرهاى زیادى گفته‏ام که دلم مى‏خواهد یکى از آنها را به چاپ برسانید: چون هزار و سیصد و شصت و یک از هجرت گذشت / شد سه فرزندم شهید از ظلم و جور مشرکین / چون محمد گشت در فتح‏المبین از زخم مین / پاره‏هاى پیکرش اندر گلستان شد دقیق / باز ماه روزه اسدالله شد در جبهه‏ها / جسم او خونین شد از جور گروه مشرکین / احمد از داغ برادرها که شد، جانش ملول / در محرم جان فدا شد در ره جان‏آفرین / قنبرى از بهر تاریخ و شهیدانش سرود / چند بیتى را که مى‏خوانى تو با این حال حزین / گل من رو نقش در فرودین است / شکوفاى گلم از زخم مین است / اگر پرسى کجا پرپر شد این گل / نشانى جبهه‏ى فتح‏المبین است / ر

****

در ضمن سه بیت شعر هم در وصف سردار شهید محمود قنبری  (تقی) از بستگان سروده که تقدیم علاقه مندان میگردد.

محمود قنبری که به حق نرد عشق باخت / وز داغ آن شهید دل دوستان گداخت

در فجر انقلاب به هنگام جمع مین // دست از جهان کشید و بسوی جنان شتافت

جاوید باد نام گرامش به هر زمان // کز شوق وصل دوست سر از پا نمی شناخت.

روحش شاد یادش گرامیباد.